Dag 7, 15 augustus, reis naar Lakes Entrance

Waar of niet waar?
Toen James Cook, de Britse ontdekkingsreiziger voor het eerst een kangoeroe zag, vroeg hij aan de Aboriginels wat de naam van dit dier was. De Aboriginals antwoorden daarop:Kan Ga Roo, waarop James Cook besloot om dit dier kangoeroe te noemen.
Eerst later bleek wat de betekenis was van Kan Ga Roo: ik weet niet wat je zegt!

De volgende morgen de gordijnen opengedaan om het beloofde uitzicht te bewonderen en hij had niets te veel gezegd. Wauw wat een plaatje (zie foto), want dit is niet met woorden te beschrijven of het wordt een lang verhaal. Het paradijs op aarde bestaat. Vanuit de slaapkamer kon jet het balkon oplopen en je hoorde de diverse vogels fluiten en schreeuwen (papegaaien). Aan de zkant van het huis stond een citroenboom met geen 10 citroenen, maar wel 50 en dat midden in de winter.
We kregen een prive ontbijt aangeboden, want wij waren de enige gasten op deze dag. Hij maakte ter plekke scrambled eggs klaar voorzien met verse kruiden, die hij uit de tuin had gehaald. Ook was er huisgemaakte jam op voorraad gemaakt van een speciale vrucht. De dag kon al niet meer stuk.

Met pijn in het hart moesten we dit paradijsje verlaten en gingen we weer verder. Eerst naar een supermarkt voor wat drinken onderweg en aangezien de chocolade in de aanbieding was, werd hier een grote voorraad met voor ons onbekende varianten van ingeslagen.

Als eerste stond op de planning een bezoek aan een camping waar heel kangoeroes rondliepen volgens de eigenaar van het hotel en deze zouden best vriendelijk zijn, aangezien ze aan de campinggasten gewend waren. Er waren inderdaad veel kangoeroes, maar het hoogtepunt was toch wel een vogel, (de masked lapwing) die het niet op prijs stelde, dat wij in de buurt van zijn nest kwamen. Met schijnaanvallen vloog hij op ons af en had hij het met name op Hilde voorzien. Zij had het niet meer en deed haar capuchon op bang dat dat beest in haar haren zou vliegen. Hij heeft haar een aantal keren aangetikt en ook haar tas moest het ontgelden. Zo klein en dan toch zo dapper, ongelofelijk en achteraf hilarisch.

Vervolgens de reis voortgezet naar Eden, een vissersplaatsje met een geschiedenis voor de walvisvaart. Eerst naar de tourist information, waar zij ons vertelden dat in de baai die morgen walvissen waren gezien. Allemaal in de auto en naar de baai en jawel op afstand zag Lana iets drijven. Verder doorgelopen en naar het strand en daar zagen we op afstand een andere walvis naderen. Hij snoof en hij maakte geluid. Zonder het te weten waren we ooggetuige van een opbloeiende of misschien al bestaande liefdesrelatie. 2 walvissen die elkaar langzaam benaderden en vervolgens bij elkaar bleven. Het waren 2 Southern right whales. Bijzondere belevenis dus. Het werd tijd om naar het hotel te gaan en het was alweer in het donker, dat we aankwamen en de receptie was al gesloten, maar de papieren lagen klaar en de sleutels zaten al op de deur. Ook hier weer een uitzonderlijk mooie locatie en een heel ruime cottage met alle aandacht voor details om het de gasten naar de zin te maken. We hadden nog niet gegeten, dus we moesten naar het dorp Lakes Entrance. Bijna alles was gesloten, want het was maandag, dus het werd onze eerste fish and chips, want die kennen ze hier ook.
In het huisje alles opgegeten en kort daarna weer naar bed, want de jetlag is nog steeds aanwezig.